czwartek, 11 marca 2010 01:47 / Wpisany przez zamb |
Strona 2 z 4
W umiarkowanej strefie klimatycznej, jakiej znajduje się Polska, ogień i schronienie przed warunkami klimatycznymi było niezbędne i to uwarunkowało kształt schronienia. W swej podstawowej formie było to ogrodzone i zadaszone ognisko, z czego wykształciła się chata kurna. Ognisko następnie przybrało kształt pieca z kominem wyprowadzonym ponad dach. Materiałem budulcowym w Polsce było drewno (w wielkiej obfitości dostarczane przez lasy) oraz glina, używana tak do uszczelniania ścian, jak do kształtowania podłogi czy budowy pieca, zaś pokrycie dachu stanowiła słoma lub trzcina.
Sama nazwa alkierz była spolszczeniem niemieckiego słowa Erker, które oznaczało izdebkę, mały boczny pokoik, bokówkę, gabinecik, a którą to nazwę stosowano pierwotnie do wystającego z obrysu murów wykuszu, wypustki na wieżycach, narożnika, co w obronnych zamkach oznaczało pomieszczenie w baszcie, z którego można było obserwować zewnętrzną część murów obronnych czy ogrodzenia i ewentualnie razić usiłujących wspinać się na mury napastników. Słowa alkierz używano zapewne dla określenia sypialni ze względu na intymność czy prywatność w charakterze alkierza, w odróżnieniu do ogólnej dostępności głównej izby. Później dla określenia pomieszczenia sypialnego używano też słowa alkowa, co jednak w znaczeniu architektonicznym oznaczało wnękę na łóżka, zazwyczaj oddzieloną od reszty pokoju parawanem czy zasłoną (arab. alcob-bat –namiot sypialny, al.-kubba – izdebka sklepiona, hiszp. alcoba, franc. Z sieni bywało wydzielone, z oddzielnym wejściem, pomieszczenie zwane światołką, gdzie mieszkał jakiś lokator na podkomornem (komornik). Z sieni prowadziło też wejście (po drabinie) na poddasze, które w skromniejszych wersjach nie pełniło funkcji mieszkalnej. W takich chatach mieszkali zarówno włościanie jak i szlachta zagrodowa, zwłaszcza na Mazowszu i Podlasiu te domy były podobne, gdzie szlachty zaściankowej było mnóstwo, często całe wsie się tylko z niej składały. Jednakże typowy dla szlachty (i bogatszych włościan) był dom dwuizbowy. Źródłem utrzymania ludności zamieszkującej dawną, piastowską Polskę było przede wszystkim rolnictwo i polowanie, czyli ludzie żyli z gospodarstwa ziemskiego (za czasów piastowskich jedno gospodarstwo obejmowało najprawdopodobniej jeden łan i był to obszar, na którym stal jeden dom). Ludzi tak żyjących już w dawnych opowieściach nazywano kmieciami. Niejasne jest pochodzenie słowa kmieć; zdaniem niektórych historyków w XI-XII w. kmiecie stanowili grupę dostojników władcy, wg innych nawet byli to towarzysze (comitis) władcy, od XV wieku określano ich jako chłopów lub włościan. |
Konsultanci
prof. nadzw. dr hab. krajowy konsultant w dziedzinie psychologii klinicznej, profesor UKSW w Warszawie, członek Polskiego Towarzystwa Psychologicznego i Amerykańskiego Towarzystwa Medycyny Behawioralnej
dr nauk medycznych, prezes Polskiej Fundacji Kościuszkowskiej i Towarzystwa Miłośników Maciejowic, autor tysiąca audycji radiowych i telewizyjnych promujących zdrowy tryb życia i ziołolecznictwo
bokser, wielokrotny mistrz Polski, medalista olimpijski i Mistrzostw Europy, trener boksu, komentator walk bokserskich
lekarz ortopedii i traumatologii (doświadczenie w zakresie ran postrzałowych –szpital polowy Karbala, zespół ewakuacji medycznej Camp Babilon)) instruktor nurkowania, lekarz nurkowy KDP-CMAS
dr nauk medycznych, specjalista ortopedii i traumatologii, instruktor narciarstwa