SWO

Od wielu lat mamy do czynienia z ogromnym wzrostem zainteresowania szermierką historyczną. Zainteresowanie to dotyczy różnych okresów militarnych głównie w dziejach Europy. Wydaje się, że niedawna moda na wschodnie sztuki walki się wyczerpuje.

Ciągle powstają nowe grupy rekonstrukcyjne, które stawiają sobie za zadanie odtworzenie

uzbrojenia, sposobu walki na polu bitewnym, jak też życia codziennego w dawnych czasach.

Jest to dobry pomysł na spędzanie wolnego czasu i świetną zabawę.

Równolegle do tych działań wybitni historycy specjaliści w dziedzinie metalurgii, płatnerstwa, bronioznastwa i właśnie szermierki próbują w sposób rzetelny przypomnieć i odtworzyć dawno zapomniane techniki posługiwania się różnymi rodzajami broni białej, jak też zrekonstruować metody ich wytwarzania.

Rany postrzałowe to bardzo szeroki temat, niemożliwy do ujęcia całościowo w jednym artykule. Postaram się w związku z tym skupić na podstawach postępowania w przypadku postrzałów, przede wszystkim w miejscu zdarzenia.

Pomimo rosnącej siły rażenia broni palnej, śmiertelność na polu walki (według statystyk amerykańskich) maleje. W czasie drugiej wojny światowej wynosiła ona około 30% postrzałów, w trakcie wojny wietnamskiej około 20%, natomiast w Iraku i Afganistanie spadła poniżej 10% wszystkich postrzałów. Spowodowane jest to wprowadzaniem coraz lepszych zabezpieczeń żołnierza na polu walki, ale przede wszystkim ewolucją zasad postępowania z rannymi, począwszy od pierwszej pomocy na polu walki, przez transport rannych, po kompleksowe postępowanie w Centrach Urazowych.